Gañadores Concurso de Microrrelatos

Eis aquí os dous traballos gañadores do concurso de microrrelatos que este ano organizamos desde o Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística. 

Parabéns a todos os que participastes porque para o xurado foi certamente complicado elixir. 

Dos máis de 60 microrrelatos presentados fixemos unha selección de 15 que durante varias semanas estarán expostos no vestíbulo do centro.

Aquí vos deixamos os microrrelatos gañadores e tamén algúns dos seleccionados. Parabéns e grazas a todos os participantes.

1º Premio

Ángela Cancela Ramírez 1ºC

Xa era medianoite e nada se movía, salvo ela, apuñalándome unha e outra vez cunha man, e coa outra acalando os meus berros. De súpeto espertei e alivieime ao saber que era un soño pero ao dirixir a vista ao reloxio e ver que quedaba un minuto para a medianoite comecei a notar como a porta do meu armario se abría.

2º Premio

Iván Vallejo Barreiro 2ºD

Xa era medianoite e nada se movía. O estraño virus xa arrasara a cidade. Na escuridade vislumbrábanse os cadáveres retorcidos dos que non o soportaron e os supervivintes seguramente xa perderan o control de si, pensou Langdon.

Langdon vagaba pola cidade en busca dalgún supervivinte que lle puidese explicar os efectos do virus cara ao comportamento. Cando lle pareceu ver moverse a alguén na escuridade, empezou a soar un pitido. O tempo de proba do simulador acabara e Xabier non o pasara nada mal.

Iván Vallejo e Ángela Cancela recollendo cadanseus premios

Outros traballos seleccionados

Xa era medianoite e nada se movía, estaba a punto de perder a conciencia pero me negaba polo pavor a que os meus ollos non se pecharan completamente.

Xiaodie Wang Liu 3º A

Xa era medianoite e nada se movía, só estaba esa nena coa súa caixiña no seu corazón. Nin un pozo negro basta para meter todos eses sentimentos.

Patricia Vigo Gómez 2ºD

Xa era medianoite e nada se movía, só unha única persoa paseaba pola rúa, era moi tarde. Entre as árbores, de súpeto, viu unha sombra. Era fría, misteriosa, tenebrosa e daba pánico. Achegouse e dunha forma estraña consumiuna de tal maneira que só quedaban os seus ollos cheos de bágoas, brillando na escuridade.

Karla de la Torra Cardoso 2ºB

Xa era medianoite e nada se movía, pero naquel escuro e solitario lugar aínda perduraba o son daquela arrepiante voz que os deixara aterrorizados.

Yessica González Bello 3ºA

Xa era medianoite e nada se movía cando baixei a por un vaso de leite. De súpeto escoitei un ruído que viña da cheminea. Achegueime a modo sen faer ruído. Abrín de todo os ollos e alí estaba...cachei a Papá Noel poñéndome os agasallos na árbore.

Pablo Gómez Martínez 2º B

Xa era medianoite e nada se movía, un corpo inmóbil aboiaba sen descanso e sen fin por aquel infinito mar.

Javier Blanco Soto 3º A

Quen era?

Xa era medianoite e nada se movía, cando sentín unha fría man agarrándome o ombreiro. Quixen dar volta pero o medo non me deixaba porque sabía que o que me agardaba detrás non era de todo bo.

Laura Abilleira 2º D

Ódiote

UN IMAN NO FRIGORIFICO SOSTIÑA A NOTA , AQUELA NOTA DE COR VERMELLA, ESTABA UN POUCO ARRUGADA E A LETRA PARECÍA TEMBLAR MOITO. SE POIDESES ACERCARTE UN POUCO MAÍS PODERÍAS LER:

TODO ISTO É POLA TÚA CULPA ROSA, POR DESPRECIARME TODOS ESTOS ANOS, POR NON QUERERME, ADEUS MAMÁ.

A NOTA TIÑA UN POUCO DE SANGUE NA ESQUINA INFERIOR ESQUERDA. SE NOS FIXÁSEMOS NO FRIGORÍFICO DE COR BRANCA VERÍAMOS UNHA GRAN MANCHA DE SANGUE E UN CORPO DUN NENO CUNHA ESCOPETA NA MAN TODO MANCHADO DE SANGUE E CUN ORIFICIO QUE LLE PERCORRÍA DENDE O INTERIOR DA BOCA ATA O COGOTE.

MARTIN VILLAR BOULLOSA 2ºB

A PROFUNDA CURIOSIDADE

Xa era medianoite e nada se movía, Pedriño non podía durmir, só pensar que seguramente non volvería ver ó seu gato Puscas. Xa pasaran oito días dende que desaparecera. Entón escoitou o miañar. Centos de pensamentos agolpáronse na súa testa. O son repetiuse, inconfundiblemente, a suave chamada de Puscas, aceleróuselle o pulso, sabía que a esas horas non podía sair só de casa, mais seus pais non estaban. Debateuse en silencio ata que soou outra vez o miaño e tomou unha decisión. Púxose as pantuflas, saíu cara o corredor e abríu a porta.

Nada ocorría fóra, deu un paso, entón a fría besta de oscuridade cos seus milleiros de dentes de marfil diferentes, as súas poutas de costelas e a súa brumosa forma caeu do teito. Pedriño só puido ver o esquelete de Puscas movéndose na amorfa boca do monstro antes de que a oscuridade consumise a súa alma e o seu corpo formase parte da colección de esqueletes.

Diego Piñeiro 1º Bacharelato